achtergrond reis

wat gaan we doen?
In de buurt van Topola ligt de boerderij, waar u de foto's van ziet. Daar wonen een grootmoeder, haar drie zonen en van één zoon het gezin: vrouw en vier kinderen. Negen mensen - in twee kamers op de begane grond.
Waarom?
Omdat de rest van het huis niet bewoonbaar gemaakt kan worden. Het dak dat op het huis ligt (wrs een door de staat verstrekt huis, gebouwd volgens vast normen) van betonnen dakplaten is, dat te zwaar is voor de constructie.
Wij gaan eerst het dak vernieuwen; de ramen vernieuwen en plaatsen. En als er dan nog tijd over is, wellicht iets aan de bewoonbaarheid van de binnenkant doen.

wie betaalt het?
Allerlei giften en donaties zorgen er voor dat wij deze werkreis kunnen ondernemen. De bouwers betalen zelf hun reiskosten en levensonderhoud ter plaatse. Voor het bouwmateriaal hebben we een bedrag van 5.000 euro overgemaakt, zodat het materiaal er ligt als we er aan komen.
Voor het vervolg hebben we nog wat geld achter de hand, om zo nodig ter plaatse samen te beslissen wat we ermee gaan doen: verder aan dit huis of aan een ander project besteden.

Veel mensen hebben in de loop van het afgelopen half jaar meegewerkt door: een klus te doen en het geld ervoor aan dit doel te geven; we hebben sloffen verkocht; we hebben her en der, overal en waar toepasselijk (of soms ook niet!) ons verhaal gedaan en ingezameld. We hebben gebedeld om steun. En steeds was er (naast een enkele teleurstelling) vooral de vreugde van de steun onder de mensen.
En we praten dan van grote steun-bedragen
van enkele honderden en duizenden euro - tot die ene euro die mijn vriend me kwam brengen, zaterdag: "voor jou, voor de reis" - "heb je die voor ons gespaard?" "nou..eeehh...uit mijn moeders portemonnaie gehaald".


We hadden de afgelopen 7 jaren al iets opgebouwd met onze steun aan de opbouw van de kerk en parochie in Presnace, pastor Zvonko is een geliefde gast in onze parochie geworden. Zo werd "Banja Luka" een gekend en betrouwbaar project.


kunnen ze zelf niets betalen?
Nee, van het gezin werken de mannen in een nabijgelegen boerderij als losse hulp. Op zich is dat al een grote winst: dat ze werk hebben. Er is werkloosheid; de infrastructuur is na de oorlog niet verbeterd. De regering investeert nauwelijks in herstel. De situatie in Bosnië is zodanig, dat de meeste (Kroatische=katholieke)bewoners nauwelijks aan werk kunnen komen. Omdat veel kinderen dan terug moeten vallen op hun ouders, komt het veel voor dat (groot) ouders met hun kinderen en/of alleen kleinkinderen wonen.

is dit dan geen druppel op de bekende plaat?
Ja, maar de andere keus zou zijn om niets doen...en wie is daarmee gebaat? Nu hebben we in ieder geval het gezin dat hier woont een betere start gegeven.
Hopelijk geeft deze ervaring ons de kans er later nog eens terug te keren, andere mensen te helpen.
Het is voor hen én voor ons een start.

We steunen daarnaast het bisdom Banja Luka, dat meer structurele ondersteuning biedt - op gebied van goede voeding verstrekken aan kinderen (maaltijden op school - kinderopvang met eten e.d.) en aan ouderen, die geen kinderen hebben om voor ze te zorgen.

Het Bisdom heeft een eigen Ambulance dienst, een eigen hospitaal en medicijnen, eigen artsen en tandartsen in dienst. Dankzij de hulp van bijv. de IPCI konden we voor dit jaar 2008 een wijkverpleegster een jaar lang laten werken in een gebied zo groot als Noord-Holland-Noord; kosten voor auto en haar salaris. Als je dan beseft hoeveel mensen van zo'n enkele persoon afhankelijk zijn - mensen die chronisch ziek zijn en geen kant op kunnen; waar geen arts "even"langs kan gaan, ook omdat ze erg verspreid over het land (bergachtig gebied) wonen. Dan komen onze verhoudingen, onze gewoonte-rechten wel in een ander perspectief te staan.


Zijn er dan geen sociale voorzieningen?
Nee, er is geen pensioen, geen ziektekostenverzekering, geen sociale wetgeving, niets van wat wij vanzelf-sprekend vinden.

Nou, dat was een stukje achtergrond beschrijving van onze reis.
Graag tot nader schrijfs. José